Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011

Πέρα και πάνω από μας



Κομμάτια σκέψεων που προσπαθούν να συναρμοσθούν σ’ ένα κείμενο που να βγάζει νόημα.

Σκόρπιες εκεί, μέσα στην «αγορά», περιδιαβαίνοντας τις στοές, ακούγοντας τους «δάσκαλους να φιλοσοφούν», σκόρπιες εδώ, στα σύννεφα να παίζουν κρυφτό με τις αχτίδες του χειμωνιάτικου ήλιου.

Ο ήλιος, ο «ήλιος» μου που φωτίζει κάθε μέρα το μυαλό μου, που ζεσταίνει την καρδιά μου, που γλυκαίνει τα συναισθήματά μου. Οδηγός και σύντροφος σε μια πανέμορφη πορεία ζωής. Αγαπημένη σκέψη, παρέα μου μέρα και νύχτα.

Οι αλλαγές με έχουν πλημμυρίσει, με παρασύρουν σαν εκείνο το «ζωηρό» ποτάμι που με ταξίδεψε πριν χρόνια.

Είμαι ευτυχισμένος γιατί «είμαι» κι «είναι» κι εκείνη. Είναι υπέροχο, είναι φανταστικά διαφορετικό να «είμαστε» και να μην σε βλέπω, να μην με βλέπεις ! Πέρα και πάνω από σώματα, η βεβαιότητα που εκμηδενίζει τα φαινόμενα, τις πεποιθήσεις, ότι ξέραμε χθες.

Τις προάλλες με ρώτησες αν περιμένω κάτι. Σου απάντησα «τίποτα». Δεν σου είπα τη συνέχεια …

Δεν περιμένω «τίποτα» γιατί είμαι βέβαιος.

Το ταξίδι που ξεκίνησε πριν 19 μήνες, που «ήρθε» σχεδόν από το πουθενά, ως δώρο και για τους δυo μας, είναι ακόμα ανολοκλήρωτο. Όπως δεν ορίσαμε την αρχή, γιατί δεν αφορά μόνο «εμάς», έτσι δεν μπορούμε να ορίσουμε και το τέλος πριν πραγματικά ολοκληρωθεί.

Είναι πέρα απ’ αυτά που ξέραμε, είναι πάνω από τους φόβους μας. Είναι ένα «εμείς» που ήρθε να ενώσει, να μετασχηματίσει, ν’ αποκαλύψει. Κι αυτά δεν τ’ «αγγίξαμε» καν !

Η, συμβατικά, νέα χρονιά που ξημερώνει θα είναι αποκαλυπτική !

Θα είμαι. Όπως ξέρω ότι θα είσαι κι εσύ, λατρεμένη μου !   


Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011

Η Παρένθεση

Τον Φλεβάρη του 1945, 
η τότε ηγεσία του ΚΚΕ άνοιξε μια παρένθεση.

Τον Οκτώβρη του 2011, 
η νυν ηγεσία του ΚΚΕ έστρωσε το χαλί της τελικής ευθείας
 για να κλείσει αυτή η παρένθεση.

(Γιατί) η ιστορία κλείνει πάντα τους λογαριασμούς της.

Κι ο καθένας μας έχει την επιλογή (και την ευθύνη), 
αν θα είναι εντός ή εκτός παρένθεσης.



Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2011

Στους δύο 'Ηλιους


που γέννησαν το άστρο που φώτισε την ζωή μου …

ένα ευχαριστώ και την ευγνωμοσύνη μου.
(17.10,   30.09)


Κυριακή 29 Μαΐου 2011

Αδέσποτοι πλανήτες ! Γιατί όχι και «αδέσποτοι» άνθρωποι ;




Κάθε φορά, κάθε ιστορική στιγμή που ο άνθρωπος βρίσκεται μπροστά στα αδιέξοδα που κατασκευάζει, έρχεται η φύση, έρχεται το Όλον και του δίνει τις απαντήσεις !

Κάθε φορά που τα επιστημονικά «ιερατεία», καταδικασμένα να κατασκευάζουν «αξιώματα», καταδικασμένα να υπηρετούν την εξουσία, καταδικασμένα στις αλυσίδες της μιζέριας της αλαζονείας, του εγωισμού και της έπαρσης, λογίζουν τους εαυτούς των ως θνητούς θεούς, τότε το ίδιο το Είναι έρχεται και τους σβερκώνει αλύπητα !

Ποιος θα φανταζόταν (πλην ελαχίστων ίσως) 20, 30 χρόνια πριν, ότι θα μπορούσαν να υπάρχουν «αδέσποτοι πλανήτες»*στο Σύμπαν, δηλαδή πλανήτες που δεν χρειάζονται ένα αστέρι για να περιφέρονται γύρω του, αλλά ! σουλατσάρουν ελεύθεροι (κι ωραίοι ;) ) κάνοντας διαστρικά ταξίδια !

Πλανήτες αλήτες !

Πλανήτες αυτόνομοι, ανεξάρτητοι από ένα κέντρο έλξης, πραγματικοί πλάνητες !!!
Ουράνια σώματα που ταξιδεύουν μοναχά (ίσως και με κανά δορυφόρο για παρέα για να τα λένε στο ταξίδι), περιφρονώντας κεντρικά σημεία αναφοράς, έλξης, δέσμευσης και εξάρτησης.

Γνήσιοι αλήτες του Σύμπαντος, της Ζωής, του Είναι !

20, 30 χρόνια πριν, το «ιερατείο» δεν διανοείτο να δεχτεί κάτι τέτοιο, παρότι οι «παραμυθάδες» (;) Philip Wylie και Edwin Balmer ήδη από το 1932 στη νουβέλα τους «Όταν οι κόσμοι συγκρούονται», έγραφαν για δύο ! πλανήτες «αγύρτες» (rogue planets) που μπαίνουν στο ηλιακό μας σύστημα και καταστρέφουν την γη, αλλά ταυτόχρονα σώζουν τον Άνθρωπο.

Τώρα όχι απλά αποδέχονται την φανταστική σύλληψη των Phlip Wylie και Edwin Balmer ως πραγματική, αλλά οι υπολογισμοί τους μιλάνε για πλήθος τέτοιων πλανητών που φτάνει μόνον για τον Γαλαξία μας τα 400 δισεκατομμύρια (400.000.000.000) !!! Δύο φορές περισσότεροι από τ’ άστρα !

Κι ενώ αυτά συμβαίνουν ερήμην μας (;) εδώ και δισεκατομμύρια χρόνια, εμείς στο τέλος αυτής της ανθρώπινης περιόδου, ακόμα είμαστε κρεμασμένοι από τ’ αρχ…α μιας κεντρικής εξουσίας. Μιας πολιτικής, οικονομικής, κοινωνικής, θρησκευτικής και ότι άλλο παπαρο-αρχής !

Παρ’ όλα τα σημάδια που εδώ και δεκαετίες έχουν φανεί σε όλα τα σημεία του ορίζοντα, παρ’ όλες τις κοινωνικές ανατροπές που συμβαίνουν εδώ και δεκαετίες και παρ’ όλα τα φυσικά φαινόμενα που δείχνουν την σημειολογία των καιρών για την μετάβαση στο Αύριο, εμείς ακόμη είμαστε δεμένοι στ’ άρματα του Ενός, του Πεφωτισμένου, του «Ήλιου»-μονάρχη που γυρίζουμε γύρω του !

Σε έναν Κόσμο που είναι κατασκευασμένος να ΜΗΝ υπάρχει, ασφάλεια, σταθερότητα, ησυχία, εμείς τα επιδιώκουμε έναντι οιουδήποτε τιμήματος !

Κι επειδή οι κρατούντες γνωρίζουν καλώς ότι δεν μπορούν να μας προσφέρουν πραγματικότητες που ΔΕΝ υπάρχουν στη φύση, ενδύουν τον υλικό ευημερισμό με αυτές τις ψευδαισθήσεις και μας τον προσφέρουν έναντι του βαρύτερου τιμήματος : της ελευθερίας μας !

Μας βάζουν λοιπόν σε τροχιά έλξης και εξάρτησης γύρω από ΤΟ σημείο αναφοράς τους (τον κατασκευασμένο «Ήλιο» τους, την αγορά του χρήματος), μας πείθουν ότι χωρίς αυτόν τον «Ήλιο» η ζωή μας κινδυνεύει κι έτσι μας έχουν δέσει αιώνες τώρα με τον Φόβο του Θανάτου !  Γιατί από πολύ νωρίς στη ζωή μας, μας έχουν «μορφώσει» με «αξιώματα» ενδεδυμένα με επιστημονικό κύρος, για τις αλήθειες του Σύμπαντος, της ζωής, και τον Φόβο, τον Φόβο της ανυπαρξίας.

Τώρα όμως κλείνει ο Κύκλος αυτής της ανθρώπινης περιόδου !

Η μετάβαση θα γίνει, θέλουμε ΔΕΝ θέλουμε !

Δεν εξαρτάται από μας πια …

Ή θα βρούμε το Είναι μας, θα καταλάβουμε ότι δεν υπάρχει πια το εγώ αλλά το Εμείς (μαζί με το περι-βάλλον) και θα ευχαριστηθούμε το ταξίδι, ή θα συρθούμε σε αυτά που θα έρθουν βίαια και θα νοιώσουμε την χειρότερη αγωνία που ένοιωσε ποτέ άνθρωπος στην πορεία του πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη.

Η επιλογή και η εκλογή είναι δική μας. Πάντα ήταν !

Βγαίνουμε από την έλξη τους, την τροχιά που μας καθόρισαν από τη στιγμή που γεννηθήκαμε και με αστρολάβο το Είναι μας ! χαράζουμε την νέα ανθρώπινη πορεία για μια ελεύθερη βόλτα ανάμεσα στ’ άστρα !


Εκεί που πρωτογεννηθήκαμε !



* έγραψε κάποτε ο Χάρης Βάρβογλης εδώ


Τρίτη 24 Μαΐου 2011

ζωγράφισα ένα φιλί


το νάμα της ζωής σου, ο αέρας της ψυχής σου      
  

Παρασκευή 20 Μαΐου 2011

Οι κερασιές θάλλουν και φέτος


Λάβρη η άμμος καίει τα σωθικά του.
Είναι απάλευτος όμως ο έρωτάς του να συνεχίσει.
Καλείται από την θεία Ανάγκη και είναι γραφτό του να πετύχει.
Ανασσοσωσμένος περπατεί, το φρόνημά του στην κόψη.
Πίσω, ένα παρελθόν καμμένο.
Γύρω, ένα παρόν απεγνωσμένο.
Μπροστά, ένα μέλλον που έρχεται δροσιά. Εκείνη η πρωινή. Του ξεκινήματος. Του νεοθαλούς.
Άρρητες σκέψεις στροβιλίζονται συμπαρασύροντας τα πάντα. Ψυχή και σώμα.
Χάνει αυτό που ήξερε, τις αλυσίδες του, αλλά νοιώθει ότι θα βρει αυτό που ποθεί, την ελευθερία του !
Αυτό που θεοί και δαίμονες του έκρυψαν εκατοντάδες χρόνια.
Είναι στην καμπή.
Χρειάζονται χέρια, πλάτες, μάτια που να καίγονται από έρωτα.
Για το είναι. Για το ταξίδι. Για το χαμόγελο. Για το παιχνίδι.
Ναι. Κανείς δεν είναι μόνος αν δεν θέλει.
Είναι αξιέραστος, είναι κόσμημα και το ξέρει. Πια.


Οι κερασιές θάλλουν και φέτος. Κόντρα στους καιρούς.
...  για τον έναν χρόνο από τότε


                  Bon Jovi - Make a Memory 

Πέμπτη 19 Μαΐου 2011

Βοθρολύμματα χωρίς δικαιολογίες και χωρίς "ταυτότητες"


Διαβάζοντας αυτή τη δημόσια μαρτυρία  
μου γεννήθηκαν οι παρακάτω σκέψεις τις οποίες απευθύνω στον συντάκτη της, Δ.Μ.


Τα βοθρολύμματα της κοινωνίας δεν έχουν χρώμα, εθνικότητα, θρησκεία κ.λ.π.

Εξ αυτού και μόνον του λόγου, θα ήταν αρκετό να μην χρησιμοποιείτε τον εθνικό όρο για να δείξετε την απαξίωσή σας στην εν λόγω χυδαία συμπεριφορά (εφ' όσον δεχόμαστε την ερμηνεία των φαινομένων ως μέρος της πραγματικότητας και όχι της υποκειμενικότητας), με πλεονάζοντα τρόπο.

Είναι αλήθεια ό,τι ενώ θεωρούμε δόκιμο να χρησιμοποιούμε πλαστούς όρους για να αυτοσαρκαστούμε ως νεο-έλληνες (έως και να αυτομαστιγωθούμε), δεν έχω ακούσει με την ίδια πλαστικότητα να νεολογίζουμε χρησιμοποιώντας λέξεις όπως Αγγλάρες, χριστιανάρες, ισλαμιστάρες, ασπράρες και ούτω καθεξής, για να φανούμε καυστικά κριτικοί σε άλλες ομάδες ανθρώπων (εκτός ίσως από το θαυμαστικό "χειλάρες" ! που όμως δείχνει φανερά την επιδοκιμασία μας :))) ).

Κι ενώ είναι προφανές ό,τι και μόνον η ένταξη του οποιουδήποτε ανθρώπου σε μια κατηγορία ανθρώπων (εθνική, θρησκευτική, πολιτική κλπ) δεν τον καθιστά αυτόματα αξιολογικώς καλλίτερο από κάποιον άλλον, οι νεο-έλληνες αριστεροί, αντιεξουσιαστές, προοδευτικοί κ.λ.π., "μαστιγώνουν" τον ντόπιο εάν τολμήσει να υπερασπιστεί την όποια ταυτότητα (εθνική ή και θρησκευτική) αντιλαμβάνεται για πάρτη του, όταν βουβαίνονται απροκάλυπτα σε άλλες περιπτώσεις ανθρώπων που διαλαλούν την ιερή πεποίθησή τους ότι είναι "ο περιούσιος λαός" ! 

Τι υποκρισία !!!

~

Οι πράξεις που περιγράφονται είναι χυδαίες (εφ' όσον η ερμηνεία αφορά την πραγματικότητα) σε όποια κατηγορία ανθρώπων κι αν ανήκουν αυτοί !

Το ότι δε, μπορεί αυτοί οι "άνθρωποι" να είναι και "Έλληνες" (μεταξύ των άλλων κατηγοριοποιήσεων στις οποίες εντάσσονται), δεν απαξιώνει σε τίποτα την έννοια και το περιεχόμενο της λέξης Έλληνας.

Αντιθέτως αποδεικνύει ότι αυτά τ' ανθρώπινα βοθρολύμματα ΔΕΝ είναι Έλληνες.

Κυριακή 8 Μαΐου 2011

ένα φιλί για κείνον ...




γιατί όπως κι ο πάππος Ησίοδος είπε 
ἠδ᾽ Ἔρος, ὃς κάλλιστος ἐν ἀθανάτοισι θεοῖσι,
λυσιμελής, πάντων δὲ θεῶν πάντων τ᾽ ἀνθρώπων
δάμναται ἐν στήθεσσι νόον καὶ ἐπίφρονα βουλήν



"... κι όσο το έρεβος της μοναξιάς και της φυγής θα πλέκει τ' άκρα,
κι όσο ο φόβος κι η λατρευτή ασφάλεια θα φωλιάζει στης ψυχής μας τα τρίσβαθα,
ο Έρως ο μεγαλοπρεπής, θα αργεί ν΄ανατείλει
κι η πόλις μες στην μιζέρια της θα χάνει την πάλαι ποτέ γοητεία της.
Μέχρι να κοιμηθεί."

Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011

Φόβος και Θυμός


«Ο φόβος γεννιέται στο σώμα, διδάσκει η θεωρία περί φόβου, και εκεί πρέπει να καταπολεμηθεί.

Από τη στιγμή που η σάρκα καταληφθεί, αρχίζει ο φοβόκυκλος, που τρέφεται από τον εαυτό  του και μετατρέπεται σε μια «φυγή» τρόμου».
... έγραψε κάποτε ο Steven Pressfield



Μια κοινωνία ανθρώπων, δεκαετίες παραδομένη στις υλικές απολαύσεις και ηδονές, στον εφήμερο ευημερισμό και στην «ανέξοδη» σπατάλη του χρόνου της, που αλλού θα μπορούσε να καταλήξει όταν οι δεσμο-φύλακές της θ’ αποφάσιζαν ότι ήρθε η ώρα του βρόγχου ;

Στον φόβο.

Ό,τι χάνει όλα εκείνα που πίστευε ότι «έχει» κατακτήσει δεκαετίες τώρα.

Ποιότητας αμφίβολης, ουσίας ανούσιας, κενό περιεχομένου Ιδεών και συναισθημάτων.

Φόβος παντού, μα πάνω απ’ όλα φόβος για το σαρκίο μας. Για μια ζωή που δεν ζήσαμε. Που την αναβάλλαμε γι’ αύριο. Που την παραδώσαμε σε αντιπροσώπους. Να την «ζήσουν» αυτοί αντί για μας.

Κι έτσι εκ-λέξαμε και επι-λέξαμε κυβερνήτες μας, υπερασπιστές μας και «θεραπευτές» μας, διαχειριστές μας, τροφούς μας, «δασκάλους» μας και «θεούς» μας, και παραδώσαμε το πνεύμα μας, τα συναισθήματά μας και τα κορμιά μας με δική μας θέληση στους δυνάστες μας !

Και τώρα τι ;

Και τώρα έκπληκτοι, απογοητευμένοι και κατειλημμένοι από τον Φόβο, οδηγούμαστε στην κατάληψη του Θυμού.

Κι ενώ όλη αυτή η κοινωνική κατάσταση θα έπρεπε να συναρμόσει την κοινωνία των ανθρώπων, για να λειτουργήσει ως οπλιτική φάλαγγα (που η ασπίδα του καθενός προστατεύει τον διπλανό του και ο ίδιος προστατεύεται από το σπαθί του) και να σαρώσει τον Φόβο-Δυνάστη του, παραδίδεται κάθε ημέρα στον Θυμό της.

Ένα συναίσθημα άλογο, αδιαχείριστο και ανεξέλεγκτο, που ήδη μας έχει φέρει σε πολλές ήττες έναντι του εχθρού.

Και τα χειρότερα είναι μπροστά. Η διαδρομή κακοτράχαλη και κατηφορική μέχρι ν’ αντιληφθούμε ότι δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τον Φόβο-Δυνάστη με τον Θυμό μας, αλλά με «πειθαρχία» και «εκγύμναση».

Πειθαρχία στις υψηλές Ιδέες μιας κοινωνίας ανθρώπων με κοινοτικές αξίες και σεβασμό στην φύση, δηλ. το όλον που περιβάλλει και ενσωματώνει τον άνθρωπο.

Εκγύμναση στο πνεύμα σε Ιδέες αναλλοίωτες από τον χρόνο, εκγύμναση στην ψυχή, στο φρόνημα των ανθρώπων, εκγύμναση στο σώμα, για να μπορέσουμε να έχουμε τις ελάχιστες πιθανότητες να κερδίσουμε τις μάχες που μας περιμένουν, όχι μόνον σε ανθρώπινο επίπεδο αλλά και σε φυσικό.

«Βάλε το σώμα σε κατάσταση αφοβίας», πίστευαν οι Σπαρτιάτες, «και το μυαλό θα ακολουθήσει».

Ο Φόβος έχει καταστεί ήδη συνήθεια κι ο Θυμός κάθε μέρα κερδίζει έδαφος στην ψυχή μας.

Έφτασαν όμως οι μέρες πια, που καλούμαστε ν’ αλλάξουμε συνήθειες αν θέλουμε να αποκτήσουμε την Ελευθερία μας. Αν δεν θέλουμε να πεθάνουμε ως σκλάβοι, λίγο λίγο στην εφήμερη «πραγματικότητά» μας.

Ήρθε η ώρα να απολύσουμε τους Δυνάστες μας, Φόβο και Θυμό και να συμμαχήσουμε με την Γνώση και το Θάρρος.

Φόβος.-
Θυμός.-

Στο χέρι μας είναι, Αύριο να είναι η Απαρχή …







Παρασκευή 21 Ιανουαρίου 2011

Αν με ξεχάσεις ...


Η Madonna απαγγέλλει Pablo Nerouda
Μουσική : Samuel Barber, Adagio for Strings


"Ένα
θέλω να ξέρεις.

Ξέρεις πώς είν'αυτό :
Εάν κοιτάξω
το κρυστάλλινο φεγγάρι, το κόκκινο κλαδί
του αργού φθινοπώρου στο παράθυρό μου,
Εάν αγγίξω
πλάι στη φωτιά
την ατάραχη στάχτη
ή το ρυτιδωμένο σώμα του ξύλου,
όλα με φέρνουν σε σένα.
Λες και ό,τι υπάρχει,
αρώματα, φως, μέταλλα,
ήταν μικρά πλεούμενα που ταξιδεύουν
προς εκείνα τα νησιά σου που με περιμένουν.

Ωστόσο,
Αν λίγο λίγο πάψεις πια να μ' αγαπάς
θα πάψω κι εγώ να σ' αγαπώ,
Λίγο λίγο.

Κι αν ξαφνικά
με ξεχάσεις
μην ψάξεις για μένα,
γιατί θα σ' έχω ήδη λησμονήσει.

Αν θεωρήσεις ότι κρατάει πολύ κι είναι τρελός
ο άνεμος από σημαίες
που περνάει απ' τη ζωή μου,
κι αποφασίσεις
να με αφήσεις στην όχθη
της καρδιάς που έχω ρίζες,
θυμήσου
πως εκείνη τη μέρα,
την ώρα εκείνη
θα σηκώσω τα χέρια
και θα βγουν οι ρίζες μου
για ν’ αναζητήσουν άλλη γη.

Όμως ...
Αν κάθε μέρα,
κάθε ώρα,
νιώθεις προορισμένη για μένα
με γλυκύτητα αψεγάδιαστη,
Αν κάθε μέρα ανεβαίνει
ένα λουλούδι στα χείλη σου για να με βρει,
Αχ αγάπη μου, αχ δική μου,
μέσα μου όλη τούτη η φωτιά θα επαναλαμβάνεται,
Μέσα μου τίποτα δε θα σβήσει ούτε θα ξεχαστεί,
Η αγάπη μου τρέφεται από την αγάπη σου, αγαπημένη,
Κι όσο θα ζεις θα είναι μες στην αγκαλιά σου
χωρίς απ'τη δική μου να φύγει."

Pablo Nerouda

Ένας ερωτευμένος κοιτάει τ' άστρα, κι αυτά 
του χαμογελούν ...