Τα πάντα εν σοφία εποίησες

Το χαμόγελο.

Την ανάσα.

Το φιλί.

Το χάδι.

Τον έρωτα.

Την αγάπη. 

Τον θυμό.

Τον εγωισμό.

Τη ζήλια.

Την ανασφάλεια.

Τον κυνισμό.

Την απόρριψη.

Τη φυγή.

Και πορεύτηκες με ακλόνητο τρόπο στην αυτοαναίρεσή σου. Στην αυτοκαταστροφική αναγέννησή σου με όλα τ’ άλλα κλεισμένα απ’ έξω σου.

Με παρατηρώ, παρατηρώντας σε. Με σκέφτομαι, σκέφτοντάς σε. Και με θυμάμαι, θυμώντας σε ξανά. Και ξανά ... Και σ’ αυτή την αέναη ψευδαίσθηση του «έτσι είναι» που δεν είναι, η έλξη τείνει να μετασχηματίζεται σε μια οιωνεί ένωση.  ?  Μπορεί. Όλα είναι πιθανά στο πεδίο των απεριορίστων δυνατοτήτων και της απέραντης ποικιλίας.

στη νιογέννητη απριλιάτικη σελήνη